Zwarte Haan telt weinig inwoners. Maar wie denkt niemand op straat tegen te komen, heeft het mis. De buurtschap gelegen aan de zeedijk trekt mensen, die tot rust willen komen.

Myrddin Hilbrands

„Wou je ze gaan tellen?”, lacht Eric Heitmeijer. Gewapend met zijn twee camera’s loopt hij de dijk langs Zwarte Haan af. Beneden in het slib van de Waddenzee zitten duizenden ganzen. Zo ver het oog reikt zitten vogels en dat is ver, want het eerst volgende object dat in zicht komt is de vuurtoren van Ameland.

Zwarte Haan is een klein Bildts buurtschap aan de zeedijk. De weg ernaar toe loopt dood. Het kleine parkeerplaatsje aan het eind, staat vol. Mensen komen hier voor de rust van het uitgestrekte waddenlandschap. Het enige geluid dat er te horen is, is het gesnater van de ganzen en het waaien van de wind. Bezoekers beklimmen de trap naar het monument de Slikwerker toe, waaien uit en vertrekken weer.

Heitmeijer komt graag naar de Zwarte Haan om vogels te fotograferen. "Een keer zag ik een zeearend”, vertelt de fotograaf trots. "Hij landde daar op de dijk en ik dacht: ‘oh, nu moet ik heel snel zijn.’ En ik kreeg hem op de foto.” Heitmeijer glundert. "Dat is moeilijk hoor. Ze zien je zo aankomen hè. Je moet er een beetje zigzaggend op af. Dan moet je ook nog rekening met de wind houden. En geen parfum op, dan ruiken ze je. Eigenlijk zelfs geen deodorant.”

Indrukwekkend

Heitmeijer komt uit Leeuwarden, maar om foto’s van vogels te schieten komt hij vaak naar het Waddengebied. "Eigenlijk maakt het dan niet of je hier bij de Zwarte Haan bent of verderop bij Moddergat. Het is overal prachtig.”

Ook Nynke Zijlstra uit Hallum is naar Zwarte Haan gekomen voor de natuur. Zijlstra is voorzitter van stichting Fruit yn Fryslân, dat probeert verloren fruitsoorten terug te brengen. Samen met penningmeester Frits Doornenbal maakt ze een wandeling. De twee lopen de dijk af en proberen zo dicht mogelijk bij de zee te komen zonder vieze schoenen te krijgen. "Het uitzicht hier is indrukwekkend”, vindt Zijlstra.