In 2016 werd Mina Dijkstra uit Sint Annaparochie uitgeroepen tot ‘Waaier fan ‘t Jaar’. Een eretitel verbonden aan het sportcomplex De Waaie. Haar onvermoeibare inzet voor de jaarlijkse kermis, stichting De Waaie en de kaats- en voetbalvereniging werden zo gewaardeerd. Voor Mina geheel onverwacht. In de schijnwerpers staan en loftuitingen krijgen, daar deed zij het niet voor.

Maria Del Grosso

Mina was meer zo’n vrouw die zag wat er moest gebeuren of ze had het al gedaan. Was er een vriendenweekend dan hielp zij het programma in elkaar te draaien, waren er voetbaldagen of een voetbalkamp voor de kinderen, dan was zij één van de drijvende krachten. Moest er geklust worden: verven, een vloer leggen, timmerwerk; Mina had twee rechterhanden. Kon ze niet helpen bij het klussen, dan zorgde ze wel dat er eten klaar stond voor de werkploeg.

Direct aanpakken, het past bij de Bildtse mentaliteit, die deze rasechte Stannebuurtster onmiskenbaar in haar droeg. Ook direct in het reageren op anderen. Eerlijk, met het hart op de tong en met onderkoelde humor. "Omdat se soa waar", zeggen haar zussen Elza en Lena. Als sportster- ze deed aan handbal, voetbal en kaatsen - was ze fel en fanatiek en liet ze zich verbaal niet onbetuigd. Zelf zei ze daarover: "Ik bin mondig en praat derhalve feul."

Het leidde wel eens tot aanvaringen, maar tijdens haar geliefde derde helft was ze dat ook zo weer vergeten. Er was nooit sprake van rancune. Dat Mina met haar zussen in de sport belandde, was niet zo vreemd. Het werd hen met de paplepel ingegoten. Hait

nam het drietal mee naar De Waaie. "Mina wou drekt overal wat doen. Wij ok wel, maar sij nam sels ‘t inisjatyf."

Mina was de jongste van het zeskoppige gezin Dijkstra, dat na haar overlijden alleen nog uit de zussen Lena en Elza bestaat. Hun oudste zus Jeannette overleed toen Lena een half jaar was en toen Mina drie maanden was overleed hun moeder aan een hersenbloeding. Hait, inmiddels ook overleden, stond er alleen voor met drie meiden. Als vanzelf vormde zich een netwerk rond de familie voor hulp.

Mina had wel een aantal korte relaties, maar "prince Charming waar der niet bij." Dat was prima voor haar want ze was niet alleen, ze had een grote groep vrienden. Ze hield van gezelligheid en feestjes. Van mensen blij maken. Ze stuurde kaartjes en attenties aan mensen die het nodig hadden. Op haar werk bij Noorderbrug, als begeleidster van mensen met niet aangeboren hersenletsel, probeerde ze ook die mensen blij te maken. "Mina, jij bent de eerste die mij echt ziet", zei een cliënt eens tegen haar. Praktisch als ze was, kleurde Mina regelmatig buiten de lijntjes. Het belang van mensen ging voor op de regeltjes. "At it niet kin soa at’t mot dan mot ‘t soa at ‘t kin."

Haar naasten vinden het onvoorstelbaar dat iemand die zo van het leven hield, er niet meer is. Begin dit jaar bleek Mina ernstig ziek te zijn. Elza en Lena namen datgene wat ze zelf niet meer kon over, maar tot het laatste moment had Mina zelf de regie. "Bij elke slechte útslag saai se: kop d’r fóór, wy motte feerder." Maar haar lichaam gaf het op 30 oktober op 47-jarige leeftijd op. Bij de eerstvolgende voetbalwedstrijd werd een minuut stilte gehouden en in de 47e minuut voor Mina geklapt.

Zelf blikte ze terug: "Ik bin blij dat ik myn leven leefd hew, de fesys fierd hew en myn lessen leerd hew. Ik waar graag nag wat langer bleven, maar ‘t is soa at ‘t is."