Bewoners en medewerkers van zorgcentra beleven roerige tijden. De LC volgt op vrijdag lief en leed in zorgcentrum Beuckelaer in Sint Annaparochie. Vandaag deel 2.
André Horjus
Gelukkig heeft het zorgcentrum nog een eigen kabelkrant. Voor de laatste nieuwtjes, maar ook om mooie herinneringen uit het pre-coronatijdperk te delen. Elke dag bijvoorbeeld geniet Holst Meijer – "fan 1941" – van de foto’s van de Beuckelaerversie van het tv-programma, opgevoerd op 9 maart. Meijer was een van de uitverkorenen die met het directiestokje mochten zwaaien. Helemaal opgedoft voor de gelegenheid en natuurlijk voorzien van een vlinder-strik. "Ik woe it wol dwaan’’, vertelt hij, "mar op ien foarwearde: it orkest, kristlike muzykferiening Bordine, moast de spylje."
Aldus geschiedde. Wekenlang werd hij er door medebewoners aan herinnerd bij ontmoetingen in de lift. "Maestro!", zeiden ze dan. Meijer glundert. Machtich." Zijn vrouw Froukje zat vol bewondering in het publiek. Ook daar zijn foto’s van. "No sjoch ik har eltse dei werom op ’e telefyzje."
Eerder kon ze nog wel eens op hem foeteren. In het Bildts en dat klinkt toch net even anders. De laatste weken moppert Froukje niet meer. "Wy hawwe inoar tefolle nedich." Noodgedwongen leven ze al wekenlang gescheiden van elkaar. Zij in hun woning in Berlikum, hij, sinds vier jaar, op de tweede verdieping van Beuckelaer in Sint Annaparochie. Zo’n drie keer per dag bellen ze. Eerder was Froukje er elke dag van acht uur ’s ochtends tot half tien ’s avonds. "Dan brocht ik har wer nei ûnderen." In de weekenden bleef ze slapen. Het gemis is niet in woorden uit te drukken, zegt Meijer. "Se sloech hjir altyd om. Dêr bin ik ûnwennich fan. De gewoane dingen. Ik bin de tried kwyt.
Hij woont op de zogenoemde ‘groene gang’, waar al weken een extra streng veiligheidsbeleid geldt vanwege bewoners met een coronabesmetting. "Wy waarden fan it begjin ôf earlik ynformeard en ik begryp dat de situaasje stabilisearret.
Der binne besmette bewenners fan goed njoggentich jier dy’t no oan de betterjende hân binne. Der wurdt goed foar harren soarge."
Net als de anderen op de groene gang mag Meijer zijn kamer niet uit, maar toch prijst hij zich gelukkig. Kijkend naar een tekstbordje aan de muur – ‘in died stribbet wurden foarby’ – prijst hij de verzorging. "Hjir komme noch wolris susters en skjinmakkers troch de doar. Allegearre huld yn plestik, krekt as binne jo yn in operaasjekeamer, mar toch, se hawwe altyd in praatsje en ik werken se wol oan it lûd.
Myn frou sjocht net ien. Dy moat it hawwe fan ’e telefoan en de buorlju." Foto’s van zijn vrouw, zoon, dochter en vier kleinkinderen hangen bij zijn bed. "Allegearre sûn." Zelf werd hij eerder getroffen door een dwarslaesie en een longembolie. "Ik haw net folle by te setten. En dochs: alle meiwurkers mei koroana hawwe by my west, mar – ik klopje ôf – it firus hat my oant no ta passeard."
De laatste weken moppert Froukje niet meer. ‘Wy hawwe inoar tefolle nedich.’ |
Meijer mist ook zijn buurman van twee deuren verderop. "Sinnema", zei Meijer altijd, hoe vaak de buurman er ook op hamerde dat hij bij de voornaam genoemd wilde worden. "Hoe hjit hy ek al wer? Germ, Geart, Gerrit.... Ja, dat is it: Gerrit Sinnema." Ze konden goed praten over de dingen des levens. Af en toe pinkten ze een traantje weg. "As ik tink oan wat hy allegearre meimakke hat – syn frou ferlern en syn skoansoan – dan tink ik: wat bin ik ryk."
Graag maakt Meijer van de gelegenheid gebruik om via deze rubriek de groeten te doen aan zijn buurman. Het zal nog wel even duren voor ze elkaar weer treffen. "It is jammer, mar it mei net en it kin net. No beseffe jo hoe kwetsber in minske is."
Dit interview vond plaats op woensdag. Gisteren heeft de huisarts de groene gang weer coronavrij verklaard, waardoor de regels weer versoepeld kunnen worden.
