"Op 'e Seedyk lêg ik te dinken hoe at 't mot, op 'e Seedyk kin d'r in myn hoofd 'n hele prot. Dêr op ’e dyk foel ik my frij, tussen de skapen ’t maakt my blij, dêr op ’e dyk." Woorden van Dirk Machiela (54) uit Sint Jacobiprochie, hoofdverantwoordelijk voor de techniek in Beuckelaer. Maar hij is meer dan dat. Niet voor niets wordt hij Country Dirk genoemd. De techneut schreef de Bildtse tekst voor een nummer van zijn folkband de Feetwarmers.

André Horjus

Nu de optredens stilliggen, neemt Dirk soms zijn gitaar ter hand in Beuckelaar. Met een koortje gevormd door leden van de keukenploeg en enkele huishoudelijke hulpen verzorgde hij al vier keer een optreden met dankbaar publiek – de bewoners – op de begane grond en drie hoog op de balustrades. Sfeervolle shantyliederen schalden door het zorgcentrum: "Hoog is de zolder, laag is de de vloer. Mooi is het meisje, maar lelijk is de moër." De bewoners genoten met volle teugen, merkte Dirk. "Muziek geeft ’n sterke ferbining. Just in deuze tiid, nou’t se der niet út mâge, is dat belangryk."

Inmiddels werkt hij alweer veertien maanden bij het zorgcentrum. Daarvoor was Dirk 29 jaar in dienst als witgoedman bij de plaatselijke Expert. Hij toerde dagelijks met een busje door het noordwesten van de provincie om apparaten in te bouwen of te repareren. "Doe’t deuze fakature frijkwam, saai ik teugen de frou: ‘Dat lykt my wel ’n útdaging.’ Se sochten één út ’e buurt dy’t ok wat met de beweuners had."

Als er iemand verknocht is aan het Bildt en haar bewoners, dan is het Dirk wel. "Ik hou gigantys feul fan dut gebied. Hoe ouwer je worre, hoe sterker dat gefoel wort."

Een groot deel van zijn oude klanten ziet hij nu weer terug in het zorgcentrum. Bewoners en medewerkers kunnen bij Dirk terecht voor lekkende kranen, haperende wifi-verbindingen of kapotte rollators. En nu familieleden in principe niet binnen mogen komen, worden Dirk en zijn collega’s ook ingezet bij verhuizingen.

Als een van de eersten in deze provincie – Dirk wil het toch even gezegd hebben – regelde hij in de glazen gang tussen zorgcentrum en aanleunwoningen een spreek-luisterverbinding voor bewoners en bezoekers die zo, aan weerszijden van de glazen schuifdeuren, met elkaar konden praten. "Ik had nag wel wat mikrofoans, ’n mingpaneel en boksen thús."

Niet alle oplossingen van de klusjesman worden in dank aanvaard. Zo verwijderde hij ook de sloten uit de buitendeuren van verschillende appartementen op de begane grond, om te voorkomen dat de bewoners erop uit zouden trekken. "Dat ging om dementerende beweuners. Eén man wou beslist drie keer daags na bútten. Dy naaide gewoan út. Dan ston ’y weer foor de Hema. Dat kon fansels niet. Een paar binne doe op hoge poaten bij de direkteur, Atje Postma, weest: Wat flikke jou mij nou?" At se dan fertelde dat’t foor hur failighyd waar, waar út ok wel weer goed. Se foelden hur opsloaten en dat binne se ok. Ik kin elke dâg gewoan werom na huus fytse."

Het is hem al vaak gevraagd: waarom schrijf je niet eens een liedje over de coronatijd. Al met een beetje inspiratie schudt Dirk nieuwe liedjes zo uit zijn mouw. Hij heeft het ook wel geprobeerd, maar op de een of andere manier lukt het niet. ,,’t Foelt niet goed. ’t Is wel ’n aldermachtigst serieus gebeuren. Ik sien hier soafeul mînsen met ferdriet. Dat motte je niet onderskatte. Maar meskien komt ’t later nag ’n keer."