Twee kunstenaars die allebei het wad als onderwerp hebben: Hendrik Elings en David van Kampen. Elk in hun eigen stijl, die de laatste tijd is veranderd. Van doek naar karton, van karton naar deur.

Gitte Brugman

Hun werken staan keurig uitgestald langs de wanden van galerie de Roos van Tudor in Leeuwarden . Die van David van Kampen aan de ene, die van Hendrik Elings aan de andere kant. Het wad, het wad en nog eens het wad. Een landschap dat nooit hetzelfde is, waar het licht continu verandert, waar vogels komen en gaan. De titel van hun expositie luidt dan ook het wad, leven tussen land en horizon.

Straks hangt alles door elkaar, maar daarvoor moeten de mannen eerst weg zijn. Galeriehoudster Anita van Os verzorgt de inrichting, en zij laten dat aan haar expertise over. Elings (Sint Annaparochie, 1967) heeft het initiatief genomen voor de duo-expositie. ,,Ik wou wel weer ‘s bij de Roos van Tudor eksposere. Maar alleen, dat hoeft fan mij niet soa norig. Ik fyn ‘t leuk om tegaar wat te doen, met werk dat nander anfult.’’ En de mannen kennen elkaar, als kunstenaars van het Bildt. Van de dijk.

De wadden zijn al lang Elings’ onderwerp. Behalve portretten schildert hij veel landschappen waarin de ruimte en leegte van deze regio de boventoon voeren. "Maar ik bin hest nooit op ‘e dyk te finen. Ik maak d‘r wel ‘s ‘n foto, maar na fijf menútten lêg ik die fort." De landschappen die hij maakt zijn steeds meer een impressie van wat hij zag, dan dat hij het schildert zoals het is. "At ik ‘t niet sien, wort ‘t meer fan mysels. ’t Mot myn lândskap worre, niet ‘t lândskap."

Elings werkt sinds kort op karton. "Ik wou wel ‘s wat âns." Dus sloeg hij aan het experimenteren. Zo kwam hij op verpakkingsmateriaal. "Gewoan tv-doazen." Verf gedraagt zich anders op dit medium. Hij werkt nu veel dunner, "hest akwarel". Soms krijgt de verf druipers. "Laat ik die staan of feeg ik se fort?"

Hij moet het papier behandelen met gesso om het minder absorberend te maken. "Dat wit skynt d’r gewoan deurhine." Net als de ribbels van het karton. "’n Streep? ‘n Teer? ’t Is wat ‘t is." Hij geniet ervan. "Ik hew meer ‘t gefoel dat ik nou ‘n indruk skilder fan wat ik sien hew."

Paneeldeuren

Ook Van Kampen (Leeuwarden, 1939) veranderde onlangs van medium. Dat doet hij overigens geregeld. Vroeger maakte hij glas-in-lood en (stenen) beelden, tot monumentaal formaat. Afgelopen jaren werkte hij veel in karton, hout en lood. Hij maakte landschapjes die op de kijker afkomen. Met overhangende wolken, hekjes die kunnen bewegen, of een weggetje dat uit het kader loopt.

Enkele voorbeelden van zijn schilderijen op lood hangen nu ook in de expositie. Behalve dat hij het materiaal beschildert, maakt hij er ook lijnen in. Reliëf. In wezen blijft hij een beeldhouwer. En dat is met zijn nieuwe materiaal niet anders. "Dit zijn binnendeuren", verklapt hij.

Paneeldeuren, waar hij delen uit heeft gezaagd of juist aan heeft toegevoegd. Soms schildert hij pasteus, met dikke klodders olieverf. Bijvoorbeeld gras, zodat het lijkt of het groen de ruimte in komt. Bij een voorstelling van een weg die de dijk oploopt, heeft hij het asfalt een glooiing meegegeven. De horizon is een net iets dikkere lijn. Boven het water wervelen driehoekjes, uitgezaagde stukjes paneel die zowel als gaten of als uitstekende elementjes de suggestie wekken van vogels.

"Zijn ze geloofwaardig? Ik probeer de beweging te verbeelden van zo’n groep boven het wad", verklaart hij. "De beweeglijkheid die je voelt in de lucht." Hij gebruikt daarbij zowel abstracte als figuratieve en decoratieve elementen. Allemaal door elkaar. "En daar ben ik nog lang niet klaar mee."

Elings’ telefoon rinkelt. "Kin ik na myn folgende ôfspraak?" De mannen vertrekken. Van Os kan aan haar werk beginnen. Vrijdag zien ze elkaar weer. Dan opent voorzitter Lutz Jacobi van de Waddenvereniging de expositie (17 u).

Leeuwarden - galerie de Roos van Tudor: Eewal 47-49, do en vr 13-17 u, za 11-17 u, 23 okt t/m 5 dec, www.roosvantudor.nl