Wij sagen ’t toefallig tidens ’t zappen , avens laat, op BBC4. David Bowie, live in ’t BBC Radio Theatre in 2000. ’t Waar Bowie in seldsem goeie form.

Gerard de Jong

Alle hits kwammen foorbij, de band speulde retestrak en de Thin White Duke – met halflang haar dat golfde as de see en de gulle lach fan ’n beskaiden wereldster die’t d’r súvver wat met an is – ston d’r sichtber met ’n prot nigyd.

Wat ’t echt besonder maakte waar dat Radio Theatre. Der passe maar 250 toeskouwers in. Tidens ’t konsert mot hij elkeneen wel ’n keer in de ogen keken hewwe. ’n Onwerklike erfaring, om Bowie speulen te sien en kontakt met him te maken in soa’n intime setting. ’t Mot onfergeetlik weest hewwe foor elkeneen die’t der bij waar. Soks blyft je je leven lang bij.

Fijf menútten laten waar ik der niet meer soa seker fan. Bowie en de band hadden krekt Fame speuld en nommen ’n klaterend applaus in ontfangst. De kamera gong ’t enthoesjaste publyk del en, helendal an de rechterkant, sâg ik mysels. Ferbaasd draaide ik ’t hoofd na M., naast mij op de bank, en sij keek mij al like ferheerd an. "Dat waarstou!" Ik gleed niet fan de bank, maar ’t waar dos ’n skok om een te sien die’t soa op mij likent. Wij konnen ’t niet weromspoele maar waren ’t d’r baide over eens: dat ‘waar’ ik. Waar ik fergeten dat ik d’r bij weest waar? Sou dat kinne? Of hew ik, foor ’t eerst in myn leven, ’n echte dubbelganger fan mysels sien?

’n Paar dagen later keek ik ’t fragmint werom op YouTube. At ik de fideo gewoan speule laat likene wij, hest, as twee druppen water op nander. Set ik ’t stil dan sien ik wel klaine ferskillen. Hij het wat rossigs, ik gok dat ’t ’n Skot of ’n Ier is. Maar dat binne detais.

At ik him ooit, ergens op de wereld, op straat teugenkomme sou, sou ik him begroete as begroette ik mysels. En ik sou him derna weer overeand helpe.