D’r ston 'n handsyfol mînsen bij de skuufdeuren fan de winkel te smoezen. 't Is wonderlik hoe gau at 't ferstand 'n onferwacht tafreel skent, ordent en alles ôfpelt ant je ’n reedlik idee hewwe fan wat d’r speult. Je sien: die mînsen kinne nander ok niet, se flústere, durre niet te wizen maar knikke al met hur hoofd ’n bepaalde kant op. Nag foor ik de súppermet inliep wist ik dat d’r wat waar.

Gerard de Jong

Ik had ’t boadskippelissy ôffinkt, en doe’t ik as leste de aaien pakt had sâg ik him. Hij laai langút op de grônd, op ’e rûg. In de opene rúmte tussen de boadskiprijen en de kassa’s. Elke klant in de winkel sou him teugenkomme. Je konnen niet om him hine; je mosten wel om him hine.

De man, ’n jaar as 40, laai d’r rustig bij. In de opene ogen waar te lezen dat hij niet goed begreep werom at hij der laai. De êrms breedút laai hij d’r bij as Jezus an ’t krús, maar dan nageld an de kouwe tegeltsyfloer fan ’n discounter .

De man had twee mînsen bij him, an elke kant een, op hoofdhoogte. Een leek mij ’n kammeraat fan him toe. Hij had ’n búsdoeky in de ene hând en leunde, hurkt, op de ândere. Hij had ’n fryndlike blik en ferdeelde syn tiid evenredig tussen de man op de grônd en de wereld om him hine, die’t in dut gefal fooral beston út boadskiplopers die’t met de ogen froegen: komt dut wel goed?

De kammeraat had ’n serene rust over him. At dat ingeven waar deur eerdere er-farings hiermet, of út hoop teugen beter weten in, dat kon ik d’r niet út opmake. Maar ’t effekt op elkeneen die’t d’r omhine most waar ’t selde: ,,Ja, dut is apart, maar ’t komt wel goed, dank foor jim metleven.’’

An de ândere kant fan de man hurkte ’n winkelmaisy. Feul ouwer as 18 sil se niet weest hewwe. Se leek niet goed te weten wat te doen, maar at de kammeraat fan de man soa kalm bleef, dan kon sij dat ok wel. D’r gewoan weze.

Bij de kassa praatte elken-een sachter as âns. "Gaan jou maar foor, hoor", worde dankber anfaard met ’n wêrme glim.

Floerd binne wij allegaar wel ’s. Meskien niet op de kouwe floer fan ’n súppermet, maar dos.