In de jaren '70 fan de forige eeuw fersorgde Drukkerij Van Leer en De Jong 't drukwerk fan fersekerer Otos. Doe't Otos ferhuusde kreeg ôns pake fan de direksy fier stoelen út de direksykamer. Sont die tiid staan se op kantoor der't wij de Bildtse Post maakten. 't Binne fier swartlerene stoelen, met mooie houtene leunings die't op 'n punt útlope. Se kromme wat, en hewwe de form fan 'n koeiehoorn.

Gerard de Jong

D'r wort al fyftig jaar op sitten. Met mooi weer setten wij se gau 's bútten foor bij 't koffydrinken. En na 't koffydrinken worden die stoelen wel 's fergeten. Se hewwe menig regenboi te ferneren had, maar gâven gyn krimp: 't leer, 't hout, 't bleef allegaar geef.

Sont 'n jaar of acht komme d'r, fooral seumerdâgs, hyltyd faker onbekinden achterom 't kantoor in. "Die stoelen die jullie hier buiten hebben staan, zijn die ook te koop?" Soa

waar d'r 'n Hollander die't ter plekke 250 euro út de beurs haalde. "Dat is 'n best bedrag," saai ik, "Maar ni, want wêr motte wij dan op sitte bij 't koffydrinken?"

Na wat soeken op internet kwam ik d'r achter werom deuze stoelen soa in trek binne. 't Blike Koehoorn-stoelen, ontwurpen deur Tijsseling Nijkerk. De form ferklaart de naam fan de leunings. 't Is tunworig 'n gewilde designstoel. Op Marktplaats staat 'n setsy fan twee foor 500 euro, foor fier stoelen motte je al gau 600-800 euro dellêge.

't Bedriif hout op te bestaan. Ik nim d'r twee met na huus, myn broer Johan de ândere twee. Foor mij sit de weerde in 't fait dat se út 't femilybedriif komme der't ik myn leven lang werkt hew. Dat ôns pake en hait se brúkt hewwe, lykas as ik.

Die stoelen hewwe onder myn liefdefolle maar - toegeven - soms gebrekkige toesicht weer en wyn deurstaan motten (en 'n inkel bakky koffy dat d'r overhine gong). Doe't ik lessen bútten bij kantoor nag 'n bakky doen wou, hew ik se dos maar binnen laten. 't Begon wat te spatten.