De jaarlikse eksposisymaand fan ôns kammeraat sat d'r soawat op, en wij wouwen der nag even kike.

Gerard de Jong

'Kom maar an 't eand fan de overdâg, dan drinke wij d'r een op', saai Hendrik. Dat deden wij. Wij streken del in 'n smoek hoeky in de groate tún om de plaats hine. Hij had ôns wat te drinken brocht sprong nag even op 'e fyts om de groate flâg ('Expositie!') bij de oprel an de Ouwe-Dyk weg te halen.

Doe't wij na 'n uur of twee weer op huus an souwen, saai ik dat wij nag even saken doen mosten.

'Wij wille graag 'n werk fan dij kope', saai ik.

'Watte?!'

Een fan syn skilderijen had ôns baide diep raakt. 'n Utstrekt blaugriis sicht op de Bildtse Wadden met as punktum, der't je oog na trekt, 'n mikroskopise útbarsting fan kleur, fan hoop. Dut most 'm worre. Dut waar 'm.

Hij waar d'r súvver met an. 'n Novum, foor him.

't Hoeft niet, h'n? Wete jim 't seker? Hang 'm eerst maar 's 'n halfjaar thús, sien at 't dan nag naar 't sin is! Ferdomme… 't echt niet h'n!'

'Dou ferkoopst nooit weer 'n skilderij ast 't elkeneen soa moeilik maakst', saai ik, doe't hij 't werk in bubbeltsyplestik pakte.

'n Week later trof ik him opnij, bij de Bildtse Post. De krant is niet meer: pepier en herinnerings motte oprúmd worre.

'Twintig jaar hoofdredakteur… Wat het dat dij nou brocht?' froeg-y. Goeie fraag… In 't femilybedriif werke mâge, met 't Bildts doende weze… Allegaar waar, maar as antwoord ontoeraikend. Ik overwoog 'dat 't mij deur de tiid holpen het', maar dat is krekt weer té kort deur de bocht.

'Wat het twintig jaar skildere dij brocht?' kaatste ik werom. 'Datst skilder weze mâgst.'

'Presys. Dat ik as skilder deur 't leven gaan kin. Ik sou ok niet wete wat ik âns doen mot.'

Wat je doen ferskaft je 'n idintiteit. 'n Reden, 'n kostúm, 'n alibi. Ik meet mij 'n nij kostúm an, in de wetenskap dat wat ik deen hew niet foor niks weest het. Dat is niet niks.

Hendrik weet dat. Syn werk het 'n priis. Maar syn an ongeloof grînzende ferwondering wanneer at een 'n werk fan him koopt, ok na al die tiid nag, is onbetaalber.