Ik hew 'n hônd útlaten. Foor 't eerst in myn leven.

Gerard de Jong

Nou is d’r ’n heel soad dat ik nag nooit deen hew in myn leven, en dinklik nag feul meer dat ik nooit doen sil. ’n Hônd útlate fiel foor mij altyd in de tweede kategory: dat leken mij ’n erfaring die’t ik simpelweg niet hewwe sou. Prima met te leven, trouwens. Ik had die behoefte gewoan nooit foeld.

Dat ferânderde ôflopene donderdeg. Arjen, de skilder die’t ôns huus weer in ’e pronk set het, froeg at ’t goed waar at hij de ândere daags de hônd metnimme sou, Sien. ’n ‘labradoodle’ fan seuven maanden, och soa fryndlik, en se ‘doet niks’, klonk ‘t.

‘Doet niks’ in kombinasy met ’n hônd: dat kin in myn erfaring alleen maar desastreus ôflope. De hônd fan de boer an de Langeweg op na Beetgum, doe’t ik froeger fan St.-Anne na Luwt fytste, sou ok ‘niks doen’. Hij draafde achter onskuldige, na skoal fytsende jonkies soa-as ik an. Hoe’t ik mij ok inbeeldde dat ik Van Poppel of Bontempi waar, ik

kon him d’r niet útsprinte. Hij sette syn bek op myn ankel. ‘Doet niks’. Uh-huh.

Soa niet Sien. Se fynt werklik alles geweldig interessant, is deurlopend enthoesjast en gaat tot in ’t ekstreme út fan ’t goeie in mîns en dier. Sien is ’n brisantbom fan levensfreugd die’t hyltyd opnij ôfgaat. Tot myn aigen ferbijstering hoorde ik mijsels fragen at ik hur met út te lopen nimme mocht, want dat had ik nag nooit deen. ’t Mocht.

Sien liet mij út fansels, niet ânsom. Maar se lústerde goed en klaine rukkys an de riem – soa fan: ni Sien, wij gaan hier links, niet rechts – fatte se op as waar dat ’t. Beste. Idee. Ooit.

In ’t parky kwammen wij ’n oud mantsy met ’n keffertsy, formaat búsdoek, teugen. Sien sou Sien niet weze at se dat mormel niet fan mônd ant gat berúkke sou. ’t Mantsy had ’t d’r niet op staan, sâg mij mâl an en trok syn hôndsy bij Sien weg.

‘Se doet niks hoor’, saai ik.

Triomfantlik liet ik mij deur Sien weer na huus werom bringe.