Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Sterker nog, thuis tikt het helemaal niet. Geluidloos staat onze digitale wekker naast het bed. Even wennen dus, de klok van het Julianakerkje pal naast dorpslogement De Witte Klok in Oudebildtzijl. Elk half uur laat die van zich horen.

Ze doet het allemaal vrijwillig. Dus als wij de sleutel komen halen bij het woonhuis van de familie Talsma, tegenover De Witte Klok, hoeft de vrouw des huizes ons blijkbaar niet naar onze kamer te brengen. "Jim fyne it wol, dochs", zegt ze als ze ons de sleutel van kamer 3 in de handen drukt. Door het hek, de brandtrap op, over het dakterras naar de laatste kamer, instrueert ze nog.

We klimmen naar de bovenverdieping van het pand aan de Dominee Schuilingstraat in het hart van Oudebildtzijl. Een deel van het gebouw is een voormalige herberg, die al in 1664 werd aangeduid met De Witte Klok. Vrijwilligers van het Bildts Kultuurtoeristys Informasysintrum exploiteren hier sinds 1999 vier logementen. Onderin het pand bevinden zich een expositieruimte, een theeschenkerij en dorpssuper Wijke en Marijke's Winkeltsy.

Boven het 'winkeltsy' zitten wij. Ons hoekap-partement, met uitzicht op café Het Graauwe Paard, oogt ruim en licht dankzij de vier grote ramen. De brandende zon op het glas heeft echter voor een muffe en benauwde atmosfeer gezorgd. We willen luchten, maar de bovenste klapramen kunnen helaas maar op een kier. Slechts twee van de vier krijgen we goed uitgeklapt.

Op het aanrecht in de kookhoek een tweepits kookplaat, waterkoker, koffiezetapparaat en magnetron. In de kastjes genoeg servies, potten en pannen en ander keukengerei om een eenvoudige maaltijd te bereiden. Afwasmiddel en borstel staan er niet voor niets: een briefje op een van de kastjes sommeert gasten om het serviesgoed schoon in de kastjes achter te laten.

Het briefje maakt ook melding van een minibar. Vreemd, want wij kunnen deze nergens vinden. In de kledingkast ontdekken we wel een föhn, twee pakjes speelkaarten en een stapel gebruiksaanwijzingen voor de aanwezige apparaten. Het kastje onder de televisie is leeg, net als beide nachtkastjes. Ook tussen de stapel toeristische informatie in de mand op de eettafel vinden we geen aanwijzingen.

In de douche geen minibar, wel een bad. Lekker. Zakjes met badschuim ontbreken, dus even wat bubbels halen bij het 'winkeltsy'. Eerst nuttigen we een drankje met een 'keekie' in de theeschenkerij. Daar vernemen we dat Wijke en Marijke op zaterdag om drie uur dicht gaan. Dikke pech, het loopt al tegen vijven. Dan maar in de auto naar de drogisterij in Sint Annaparochie.

Terug in ons appartement laten we de 'kitchenette' links liggen. Op aanraden van Talsma halen we een warme hap aan de overkant. Het blijkt een gezellig komen en gaan in Het Graauwe Paard dat tevens als afhaalrestaurant - lees cafétaria - voor het dorp dient. We krijgen schnitzel met friet, aardappelsalade, sla en bruine bonen en rekenen €20 af, dat is inclusief drie drankjes en twee ijsco's na.

We laten ons eten zakken in bad, waar we een halve fles badschuim in leeg knijpen. Geurend naar lavendel en - uiteraard - helemaal ontspannen kruipen we voor de televisie. Die moet een tikje harder, want de plaatselijke hangjeugd vergadert blijkbaar elke zaterdagavond pal onder De Witte Klok. En om het half uur klinkt de kerkklok. Zal die de hele nacht doorgaan?

Ja, ontdekken we al snel. Hij klinkt elf keer, hij klinkt twaalf keer en klaarwakker zijn we weer. Na middernacht, als we het ergste gebeier achter de rug hebben, dommelen we in slaap. Even voor achten gaat de wekker. Een paar minuten later ontdekken we waarom het ontbijt om half negen wordt geserveerd. De klok barst los. Een oorverdovend deuntje klinkt, wel een paar minuten lang.

Gelukkig maakt het ontbijt veel goed. Er is koffie, thee en jus d'orange. Talsma heeft een eitje gekookt en de tafel gedekt met suiker- en krentenbrood, witte en bruine boterhammen en beschuit. Het beleg bestaat uit ham, kaas, kuipjes jam, pindakaas en pasta. We nemen het er goed van. Als om negen uur de klok weer luidt, horen we hem niet eens meer.

JOSÉ HULSING