Een van de stille krachten in het Amerikaanse shorttrack is een dame uit Sint Jacobiparo-chie. Wilma Boomstra wordt van alle kanten gehuldigd, gefeliciteerd en bewonderd, maar kiest de komende jaren voor de anonimiteit. Haar dochter van veertien gaat voor, vandaar.

Vorige week, toen de Amerikaanse shorttracker J.R. Celski olympisch brons won in Vancouver, werd ook Wilma Boomstra in het zonnetje gezet. In het USA House, de Amerikaanse tegenhanger van het Holland Heineken House, kreeg de Friezin alle lof toegezwaaid. Om die reden werd ook zij behangen met brons.

Wilma wie? Wilma Boomstra werd veertig jaar geleden geboren in Sint Jacobiparochie, deed succesvol het cios in Heerenveen, was jarenlang docente op de schaatsschool van Henk Gemser in Thialf, maar toog overzee toen Jeroen Otter -een alom gerespecteerde naam in het shorttrack - Boomstra vroeg de Amerikaanse jeugd onder haar hoede te nemen, in de tijd dat hij de kernploeg van de VS trainde.

Van het een kwam het ander. Ze vestigde zich in Marquette, in de staat Michigan, maar raakte halsoverkop verliefd op een Amerikaan die haar verleidde naar de andere kant van het land te komen, naar Los Ange-les. Met hem kreeg ze twee kids, Zoë (nu 14) en Quin (8). De liefde duurde trouwens niet lang, tijdens haar laatste zwangerschap nam hij de benen. "Was het maar een Fries geweest", zegt ze nu, "dan was ik nog getrouwd geweest."

In Los Angeles kon ze de liefde voor het shorttrack niet loslaten. Ze meldde zich aan als vrijwilligster van een lokaal clubje en die samenwerking verliep zo goed dat ze daar nu nog steeds werkt, maar niet meer onbezoldigd. Met haar junioren sloeg Boomstra al snel toe op de nationale kampioenschappen. En dat wekte weer de interesse van talenten elders in het land. Zo kon het gebeuren dat de ouders van J.R. Celski - vorige week winnaar van olympisch brons - concrete plannen met de Bildtse trainster wilden maken.

"Ze woonden in Seattle en geloof me, dat is een flink eind van Los Angeles", vertelt Boomstra. "Maar ze zeiden, we maken er een familieproject van. Wij komen naar LA voor onze zoon. Die moet jij groot maken. Sindsdien ben ik zijn coach."

Het talent J.R. Celski - het is slechts één voorbeeld uit de succesvolle shorttrackschool van Boomstra - viel ook de Koreaanse bondscoaches van de VS op. Die wilden hem dolgraag in de kernploeg, gestationeerd in Salt Lake City, maar de schaatser zelf wilde niet. Tot Boomstra hem een spiegel voorhield. "Als het je niet lukt de jongens van het nationale team te verslaan tijdens de nationale kampioenschappen, verplicht ik je naar Salt Lake te verhuizen", vertelde ze hem. "Want dat betekent dat je meer kan trainen, ook met hen. Wij trainen in LA maar vijf uur per week omdat het ijs verschrikkelijk duur is om te huren. Voor vijf kwartier moeten we 600 dollar neerleggen. In Salt Lake kun je zes, zeven uur per dag trainen. Onbeperkt dus. Jammer alleen dat die Koreanen nu met alle eer wilden gaan strijken terwijl J.R. tussen de bedrijven door steeds terug naar mij kwam om nog beter te worden."

Vorige week, tijdens de medailleceremonie in het USA House, kreeg Boomstra alsnog alle eer die haar toekwam. „J.R. had de hoge heren verteld dat hij dit niet had gekund zonder mij. Daarom kreeg ik deze beloning, ook een bronzen plak. Ik ben daar zo verschrikkelijk trots op. Ik krijg zelfs een plekje in the Hall of Fame van Amerikaanse shorttrack-coaches."

Niels Kerstholt, Nederlands beste shorttracker, deed al eens een poging Boomstra bondscoach van Nederland te maken. "Zij legt de basis voor iets heel groots", vertelde Kerstholt vorige week in Vancouver. Boomstra schudde echter nee op de vraag toen Nederlandse schaatsbestuurders haar vroegen naar huis te komen. "Ik heb gekozen voor mijn dochter. Die behoort tot de top-vier van beste dansers ter wereld in haar leeftijd. Ze doet veel commercials en shows, zingt en danst dat het een lieve lust is en dan ligt LA veel dichter bij Hollywood dan Salt Lake City. Daarom heb ik de KNSB afgezegd, ik wil eerst Zoë aan een carrière helpen."

En daarna? "Joh, ik mis Friesland, ik mis de gezelligheid. Ik mis het Grand Café in Leeuwarden, ik mis mijn ouders die nu gelukkig zes maanden per jaar hier bij mij in LA zitten, anders weet ik niet hoe ik het allemaal moet volhouden. Nee, een nieuwe liefde heb ik niet weer gevonden, daarom. Ik sta er alleen voor. En de KNSB? Ik wil ooit wel bondscoach worden, ze moeten alleen nog even geduld hebben."