'Heu Piet!' Piet de Vries hoort het vaak, in Sint Annaparochie. In derig jaar als conciërge op De Foorakker zag hij duizenden leerlingen komen en gaan.
JAN DIJKSMA
Hij zal moeten afkicken. Piept die wc-deur nog? Is het koffiezetapparaat wel uit? Ook al is er geen docent of leerling meer op school, tijdens zijn laatste werkdag heeft Piet de Vries (64) oog voor van alles en nog wat. Macht der gewoonte, na dertig jaar als conciërge op De Foorakker in Sint Annaparochie.
Aan het eind van een schooljaar nemen veel mensen definitief afscheid van het onderwijs. Directeuren, 'onderwijsondersteunend personeel' en leerkrachten worden uitgezwaaid, vaak na een dienstverband van vele jaren.
Piet de Vries kreeg een speciaal afscheid van zijn leerlingen, die hem in de laatste week voor de vakantie verrasten in een feestelijk aangeklede kantine. Ze wilden 'hun' Piet, zo werd hij altijd aangesproken, niet stilletjes laten vertrekken.
Alle leerlingen hebben respect voor de conciërge, verklaart locatiedirecteur Sipke Saakstra. Piet op zijn beurt had ook altijd veel plezier in de omgang met de leerlingen.
Hij is geen man met breedvoerige verhalen en hoeft niet zo nodig in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar Piet waardeerde het feestje. "Dat was mooi", zegt hij glunderend.
Tegenwoordig vaart de school voor vmbo-theoretisch en de onderbouw van havo/vwo, vmbo-basis en vmbo-kader onder de vlag van het grote OSG Piter Jelles. Toen Piet in 1981 in dienst trad, heette de school nog openbare mavo. Hij werd, samen met zijn vrouw Jantsje, vlotjes aangenomen door directeur Koop Jansen. Jantsje stond jarenlang in de kantine.
Het echtpaar kon steeds een oogje in het zeil houden, vanuit hun huis aan de overkant van de straat. Was je de sportschoenen vergeten? Ook in het weekeinde kon je bij Piet altijd aanbellen. Hij
haalde ze wel even uit het kluisje. Een lekke band? Piet plakte er honderden, meestal binnen enkele minuten.
Is er wat veranderd, in al die jaren? Ja, het is nog steeds gezellig. Maar in de beginjaren, toen iedereen nog in de school rookte, zaten alle docenten in pauzes bijeen in een kamer die snel blauw stond. Nu rookt een deel van de leerkrachten buiten. "Dat is toch anders", al rookte Piet nooit zelf. Ook komen nu geregeld andere docenten voorbij, van andere vestigingen van Piter Jelles.
Leerlingen ziin mondiger en drukker dan vroeger. Hun tempo is hoger, ze zijn de hele dag bezig met hun mobieltjes en lopen in de gangen meer te duwen en te trekken.
Niet dat Piet er last van heeft, "maar je ziet dat alles verandert". Ook de voertaal is anders. In de gangen hoor je weinig Bildts meer. "Dat hoor je terug, als leerlingen naar huis bellen."
Kent hii alle 170 leerlingen van nu? Daar zal weinig aan mankeren. Dat is ook de kracht van een goede conciërge, zegt Saakstra. "Hij is voor alle leerlingen toegankelijk en ziet het als eerste, als er iets aan de hand is." Maar al die duizenden leerlingen die ziin hokje in de hal passeerden, kennen hem beter dan hij hen allemaal nog kent.
Geregeld komen er ouders, die zelf nog op de school hebben gezeten. Piet fietst graag 'in rondtsje' met zijn vrouw en hoort vaak: 'Heu Piet!' "Maar ik herken ze niet altijd, want ze zijn erg veranderd en er zijn veel geweest."
| Piet plakte honderden banden |
Ziin er nog speciale kinderen? Niet echt, of het moet de jongen zijn die soms angstig was en dan bij Piet in het hokje kwam zitten. Het gaat nu goed. "Hij liet me nog een mooi rapport zien."
En nu? Er liggen wat klussen te wachten en hij heeft tijd om te fietsen. "Verder zien we 't wel." Saakstra kan hem bellen, als er wat is met het gebouw. Dat kent hij immers als geen ander.
Hij draagt de sleutel over aan zijn opvolger, Petra Bosma, die ook al jaren in het vak zit en over komt van een andere vestiging van Piter Jelles. Of zij ook banden plakt, is niet bekend. Het stond niet in de taakomschrijving.
