Berltsum, 11 november 2016    

De koopman is niet meer

ELIZABETH VOGELZANG

Broer Siderius Siderius (1947 - 2016)

Handel. Overal zag hij handel. Was het een lange periode droog voor de boeren? Dan stapte Broer Siderius in zijn Mercedes, reed ’s avonds laat de Afsluitdijk over om een serie beregeningsinstallaties te halen die hij op de kop had getikt. Handel. Dat was zijn drijfveer.

Toen de mechanisatieondernemer uit Berltsum als jonge knaap in het bedrijf van zijn vader Pieter en oom Jarig stapte, deed hij de mannen gelijk al versteld staan. Zonder enig overleg kocht hij een vrachtwagen vol heftrucks. "Dat waard him net yn dank ôfnaam." Maar Siderius had de nieuwerwetse apparaten in een oogwenk verkocht onder de akkerbouwers die wel oren hadden naar de handige machine. "Hy bliek wol los fertroud." Het was de eerste stap naar zijn latere bedrijf: Siderius Heftrucks B.V.

De wortels van het bedrijf liggen op het Bildt. Vader Pieter had een mechanisatiebedrijf in Oudebildtzijl. Van de vier zonen was Broer degene die in de zaak stapte. De negen maanden die hij op een zeecoaster voer en de baan die hij had als monteur bij garage Nijland (Leeuwarden) waren een prima opmaat. Ze maakten hem tot een watermens en zaaiden een onuitroeibare Mercedesliefde. "Dy stjer is noait wer ut syn holle ferdwûn", zegt zijn vrouw Annie.

In de jaren vijftig verhuisden de familie en het bedrijf naar Berltsum, naar de plek waar het nu nog zit. De Bildtker Broer veroverde het Wâldfamke Annie uit Driesum op een dansfeest in Stiens. Het stel trouwde in 1971 en ging boven de zaak wonen in Berltsum. Vier jaar later namen ze het bedrijf over. Broer was "dei en nacht oan it wurk", zegt Annie. "Hy die it bedriuw, ik de bern." Het stel kreeg drie dochters.

Hij was een harde zakenman, maar eentje met een groot hart. Een man met humor, die kon praten als brugman. Hij kon klieren, prikkelen, uitdagen. Was niet snel tevreden. Want beter kon het altijd en een tweede plek was niet genoeg.

Geen gelikte figuur die met een aktetasje binnenstapte. Siderius ging het liefst op geitenwollensokken de boer op. Geen kapsones, no nonsense. Dat was zijn stijl. "Gewoan bliuwe, wêze sa’t je binne."

Ooit nam hij een vertegenwoordiger aan die maar langs de klanten moest, dan had hij tijd voor andere dingen. Maar het duurde maar even of die man kon wel vertrekken. "Elk woe Broer ha. Hy koe it sels ek it bêste." Bovendien: "Wat hy yn de holle hie moast gebeure." Die vastberaden houding en stijl brachten hem ver. En gaven hem kracht toen hij ziek werd.

In 2006 kreeg hij het bericht dat hij prostaatkanker had. Accepteren kon hij het amper. Zijn sterke lijf ernstig ziek? Hij greep alle mogelijkheden aan om de ziekte zo lang mogelijk het hoofd te bieden, van alternatieve behandelingen tot deelname aan experimenten. Bezocht dokters in Duitsland, probeerde speciale diëten. Een schot hagel, zo bekeek jager Siderius zijn verwoede pogingen om de ziekte aan te pakken. "Al rekket mar ien hageltsje doel, dan is dat genôch."

De directeur werkte de eerste periode gewoon door. ’s Ochtends vroeg naar het ziekenhuis voor bestraling en dan aan het werk. "It slagge him allegear." In 2009 verkocht hij het bedrijf. Dat het personeel niet op straat belandde, was een pak van zijn hart. Siderius kwam nog dagelijks op de zaak, even buurten bij zijn schoonzoon Jan Yke, die vestigingsmanager werd.

De blessuretijd die hij nog had, benutte hij ten volste. Het liefst trokken hij en Annie er met de boot op uit. Over de Waddenzee of verder naar de Duitse eilanden. "By Harns de haven út en de wrâld gong foar him iepen." Een volhouder. Een vastbijter. "Himsels oerjaan, dat wie der net by", zegt zijn vrouw Annie. Maar de man die altijd de regie had, moest zich overgeven. Een paar dagen voor zijn dood, voelde Siderius: "Het is gebeurd met de koopman".

Bron: Leeuwarder Courant