Dampend ais een stoomlocomotief zit ik in een moderne tuinstoel. Het is kwart over tien 's avonds, een graad of 7 Celsius, en ik draag slechts mijn adamskostuum. Minutenlang stijgt de stoom op van mijn lichaam. Het maanlicht maakt een spookverschijning van me. Ook zij dampt als een verse pof thee.
We komen net uit een heuse Finse kota. Een vurenhouten hutje, met een houtkachel, naar origineel Laplands ontwerp. Binnen is het tien keer zo heet als buiten: 70 graden Celsius. Het hokje staat in een hoekje van de achtertuin c.q. zonneweide van Kuursauna Hot Stones in Vrouwenparochie.
Na een klein kwartiertje daarbinnen, zweten we uit plekken, waarvan we het vooraf niet mogelijk achtten. We liggen stil op onze handdoek, maar het zilte lichaamsvocht biggelt in straaltjes langs ons lijf. Het hout in de kachel knispert en knettert.
De kota is een van de vier sauna's van Hot Stones. We hebben een overnachtingsarrangement geboekt en mogen ze allemaal gebruiken. Gelukkig hebben we ruim de tijd.
Als we halverwege de middag arriveren, worden we hartelijk ontvangen door de dames bij de receptie. Onze schoenen komen in een rek en de dames halen zonder morren alle bad-slippers uit de kast om passende exemplaren te vinden. Daarna begeleidt de gastvrouw, met charmant Oost-Europees accent, ons naar onze hotelkamer.
De kamer heeft een Afrikaanse stijl, met zebra-achtig behang, schilderijen met negerinnen er op en handgesneden houten poppetjes. Hij is ruim en voorzien van een koelkast en een Senseo, met pads. De wc's en de douche delen we met de eventuele gasten van de twee andere kamers.
Als we ons uitgekleed hebben en in heuse Hot Stones-badjassen gehuld zijn, krijgen we een rondleiding door de sauna. Ondergetekende heeft nul ervaring, dus enige uitleg is welkom. De procedure: eerst voeten warmen in heet water, dan tien minuten tot een kwartiertje in het zweethok, dan afkoelen onder de koude douche en vervolgens het lichaam weer op een normale temperatuur brengen.
Dat laatste kan in het zwembad, gevuld met zout water uit eigen bron, rijk aan mineralen, en op een temperatuur van 34 graden. Voor de liefhebbers is er zelfs een bubbelbad met hetzelfde water.
We proberen als eerste het sanarium met een temperatuur van 55C en een hoge luchtvochtigheid. Het eerste wat ik merk is dat ademhalen moeilijker is in zo'n warmte. Ik neem kleinere teugjes en krijg het onder controle. Nu kan ik het gemakkelijk uitzitten. We weten het zo'n beetje een kwartier vol te houden en begeven ons richting de afkoelruimte.
Hier staat onder andere een dompelbad, een ton met koud water. Het kleine jongetje wordt in me wakker en ik ga er in zitten. Koud! Maar toch heb ik er geen last van. Ongelooflijk. Ook de houten emmer met het touw er aan oefent een enorme aantrekkingskracht uit op het knulletje in me. Eén ruk, en plons, een golf koud water gutst over me heen. En het is nog lekker ook.
Het Turkse stoombad is de volgende uitdaging. Wie de mist tijdens het voorbije oud en nieuw gemist heeft, kan hier op herhaling. Mensen (tegelijk met ons zijn er ongeveer twaalf bezoekers, vooral veertigers en vijftigers, tweederde vrouw) die het deurtje open trekken, roepen: "Hallo, is hier iemand?" Zij houdt het al snel voor gezien, zo'n damp hangt hier. De lucht is heet. Straaltjes vocht bedekken mijn hele lichaam. Twee minuten later ben ik ook weer buiten. Snel de tonne in.
Bij ons arrangement krijgen we ook een aquamassage. We liggen in een soort zonnebank onder een rubber zeil en waterstralen kneden onze rug en benen. Daarnaast hebben we handmatige massages geboekt. Ik krijg de hotstonemassage. Op mijn ruggengraat, in mijn handpalmen en tussen mijn tenen krijg ik verhitte stenen gelegd. Heel heet, maar na 10 seconden ben ik het vergeten. Daarna worden met de stenen mijn spieren losgemaakt. De keien klikken vreedzaam tegen elkaar.
Na een goede maaltijd (ik een Griekse wrap, zij een forse fruitsalade), twintig minuten zon-nebank (weer een eerste keer) en een laatste rondje sauna, begeven we ons om elf uur richting onze hotelkamer. Moe en voldaan strijken we neer op de stevige bedden.
Maar dan komt het enige minpunt van de trip: het blijkt 's nachts toch wel vrij rumoerig in het pand. Er zoemen apparaten, de koelkast (met ons uitgebreide ontbijt erin) slaat om de tien minuten aan en er blijken 's nachts nog best wel wat auto's over de Waling Dijkstrastraat te rijden. We komen moeilijk in slaap en worden weer vroeg wakker. Jammer.
Toch rijden we tevreden naar huis. De eigen stoomlocomotiefimitatie bij maanlicht blijft de boventoon voeren in onze gedachten.
