Met haar rollator komt de 72-jarige vrouw de rechtszaal binnen. Ze is slecht ter been en hoort niet goed, maar is prima van de tongriem gesneden.

Officier van justitie Eelco Jepkema beschuldigt haar ervan bij de Etos in haar woonplaats Sint Annaparochie een zonnebril, een haarband en een kam te hebben gestolen. "Het is niet waar", zegt ze stellig. "Ik ben kippig en kwaad."

Omstandig doet ze uit de doeken wat er dan wel is gebeurd. Voor het eerst was ze zonder rollator bij de Etos naar binnen gegaan. De dokter had gezegd dat ze moest oefenen. Bij de Etos durfde ze het wel aan, omdat je daar veel houvast hebt.

"Als ik me niet kan vasthouden, val ik om. Ik heb heel veel pijn, want ik heb een verbrijzelde ruggengraat gehad."

Ze kocht een potje wimperverf en betaalde met een biljet van €50. Na die aankoop paste ze nog een zonnebril, keek in de spiegel en zette het ding gedachteloos omhoog in het haar.

"Toen vroeg de vrouw van de winkel of ik even mee naar achteren kwam. Ik dacht nog: wat aardig, die ziet dat ik moeilijk loop en biedt me een kopje koffie aan", zegt de vrouw. In plaats van koffie kwamen er twee agenten. "Die sloegen me in de boeien en sloten me drie uur op in een hokje."

"Ik had vreselijke pijn in mijn rug. Ik schreeuwde dat ze mijn dokter moesten bellen, of de officier van justitie. Dat deden ze niet. Ik zei: wie dan wel? God? Maar ik heb zijn nummer niet." De agenten, zegt de vrouw, vroegen of ze de bril alsnog wilde betalen. "Maar ik zei: nu niet meer. Steek die maar in je reet."

Uit de aangifte van de winkelvrouw komt een ander verhaal naar voren. De bejaarde klant had de zonnebril, een haarband en een kam in het Etoszakje van de wimperverf gestopt en was al bij haar auto toen ze erop werd aangesproken.

O ja, zegt ze tegen politierechter Yvonne Huizing. Ze wilde haar portemonnee uit de auto pakken om te betalen. Maar ze had toch ruim voldoende wisselgeld van de wimperverf bij de hand? Dan zegt ze: "Daar dacht ik niet aan. Ik had zo’n pijn en ik kreeg de zenuwen van wat er gebeurde. Dan word ik warrig."

Als de officier van justitie opmerkt dat er tot dat ogenblik nog helemaal niets was gebeurd, is het antwoord: "Jawel, die vrouw liep constant achter me aan. Ik raakte van de kook, mijn suiker was hoog." En met brede armgebaren: "Het is gewoon niet waar. Ik heb niet gestolen, Klaar!" Ze wordt "een beetje knetter" van de zitting. Als de rechter zegt: nog één vraag, reageert ze met: "Ja, of ik gek ben? Nee, vandaag niet."

Om hem beter te kunnen verstaan loopt ze met haar rollator tot vlak bij de officier, als die haar vraagt: wat zou u denken als iemand zonder te betalen de zaak uitloopt? De vrouw: "Dan denk ik: een dief." Officier: "Dat dacht die vrouw van de Etos dus ook." Verdachte: "Nee, want ze kent me langer. Ze heeft gewoon een hekel aan me."

"Hij heeft hetzelfde kapsel als Robert, die me altijd helpt. Dus het zal wel goed komen", zegt ze als de kortharige officier aan zijn requisitoir begint. Hij zegt dat wel vaststaat dat de vrouw de zonnebril, haarband en kam niet heeft betaald. "Maar ik merk ook dat mevrouw warrig is en niet altijd alles op een rij heeft."

"Dat vind ik geen prettige opmerking", zegt de verdachte. "Maar misschien is het vervolg wel prettig", gaat de officier door. Hij zegt dat hij er niet van overtuigd is dat de vrouw de opzet had een winkeldiefstal te plegen. Daarom eist hij vrijspraak.

Rechter Yvonne Huizing moet dan nog uitspraak doen. Maar de verdachte vertrouwt op een goede afloop. "Want u bent een lieve rechter." Dat heeft ze goed gezien. De rechter spreekt haar inderdaad vrij.