SASKIA JONKER

Van een blotevoeten-bruiloft op het strand tot een champagneparty in een sjiek hotel: alle bruidsparen zeggen volmondig 'ja'. Deel 4 in de serie Wittebrood.

Burengerucht wil nog wel eens voor gespannen situaties zorgen. Boze gezichten, ruzies. Maar het geblaf van hond Max had een heel ander effect. Baasje Henk van Dijk - eigenaar van H.D. van Dijk Reinigingsmachienes te Sint Annaparochie - en zijn toenmalige buurvrouw Bianca Geertsma zijn vorige week getrouwd.

De eerste woorden die het stel vier jaar geleden wisselde, staan op de trouwkaart. Henk plukt hem met een brede glimlach van de eettafel. Een foto van Bianca voorop: "Buurman, waarom blaft jouw hond toch altijd zo naar mij?" En binnenin een foto van Henk, die snedig antwoord geeft. "Als ik een hond was, zou ik ook naar je blaffen. Ik zou zelfs op m'n poten fluiten!"

Want zo ging het. Bianca en Henk kenden elkaar niet, alleen van gezicht. Maar zij hoorde hond Max - inmiddels dood - wel vaak blaffen. "Dat beest komt aandacht tekort, dacht ik." Dus toen ze op een avond letterlijk op elkaar botsten in café Rembrandt in hun woonplaats Leeuwarden, stelde Bianca impulsief haar vraag. "Ik moest erg om hem lachen. We kwamen die avond avond het rookhok niet meer uit."

Henk zou een paar dagen later naar Italië vertrekken voor een vakantie, en nog voor het einde van de avond hadden ze afgesproken dat zij dan op Max zou passen. Ze bleken bovendien

allebei de volgende dag naar het skûtsjesilen in Grou te gaan. Henk die zijn boot daar had liggen gaf Bianca een lift en 's avonds vierden ze samen feest. De laatste trein terug haalde Bianca niet meer. "Toen ik in Italië zat, hingen we vaak's avonds nog anderhalf uur aan de telefoon", vertelt Henk. Max bleek een mooi excuus: hij wilde natuurlijk wel weten hoe het met zijn hond ging. "Zo heben we elkaar eigenlijk echt goed leren kennen."

Henk toonde zich van afstand bovendien een ware romanticus: toen Bianca met een vriendin een flesje rosé uit zijn wijncollectie soldaat maakte - met toestemming - en schertsend sms'te dat de kwaliteit ervan te wensen overliet, belde hij de uitbater van het café waar de twee later die avond naartoe waren gegaan. Kregen ze zomaar een fles van hem uit Italië.

Toen hij na tien dagen's avonds laat terugkeerde in Leeuwarden, kwam zij even langs. "En ik ben nooit meer weggegaan", vertelt Bianca lachend. "We schelen wel wat in leeftijd - Henk is 53, ik 33 - maar dat merk je niet. We houden van dezelfde dingen: varen met de boot, gezelligheid. We zijn positief ingestelde mensen."

Het huwelijksaanzoek vond midden op zee plaats, op hetzelfde jacht waarmee ze afgelopen woensdag naar Vlieland voeren. Daar werd vrijdag het huwelijk voltrokken, in het drenkelingenhuisje. Het stel kwam per jeep; de huwelijksgasten met'strandvrachtwagen' de Vliehors Expres. Op het strand stond de champagne klaar, waarna er een diner was in het dorp en een feest in café De Zeevaart.

Een mooie dag om meerdere redenen, want Cambuur, de club van Henk won een belangrijke wedstrijd. De huwelijksreis wordt vrijdag dan ook even onderbroken, kondigde hij vooraf al aan, want dan spelen de Leeuwarders om de promotie tegen Excelsior. Bianca vindt het prima: zij is bijna net zo'n grote voetbalfan als hij. Een match made in heaven.