Zeven jaren Frankrijk hebben van Fred van der Wal een rustiger man gemaakt. Hij is er gerijpt. Straks exposeert hij in New York.

Sint Annaparochie is op dit moment de thuisbasis van Fred van der Wal en zijn echtgenote Bernadine Bosse. Ze wonen er de ene helft van het jaar, de andere helft zitten ze in hun boerderij in Couloutre in de Bourgogne. "Het is hier rustig, maar daar hoor je alleen de wind en soms loopt er een hert voor je ramen langs," schetst Fred de overeenkomsten en de verschillen tussen zijn beide woonplaatsen. De verhuizing naar Frankrijk in 2002 had volgens Fred alles te maken met de tegenwerking die hij als kunstenaar in Friesland ondervond. Kunstenaars, galeriehouders, culturele ambtenaren en beroepsverenigingen: alles en iedereen spande samen om hem werken en leven onmogelijk te maken.

Natuurlijk gaf hij daar zelf ook wel eens aanleiding toe, geeft hij toe. De kunstenaar heeft de polemiek nooit geschuwd. "Bij schrijvers is het heel gewoon om te polemiseren. Waarom zouden beeldend kunstenaars dat dan niet mogen?"

En dus vloeide er menig scherp geformuleerd pamflet uit zijn pen en ploften er bij collega-kunstenaars brieven op de deurmat waarin Fred hen even ongezouten de waarheid zei. Daar maakte hij zich niet geliefd mee.

Daarnaast maakte hij het galeriehouders met zijnwerk ook niet gemakkelijk. Vooral het werk waarvoor hij zich had laten inspireren door de wereld van het sadomasochisme deed bij velen de wenkbrauwen fronsen. "Sm was begin jaren tachtig wel een beetje modieus. Niet dat ik me er nu zelf in begaf, maar het was interessant om het te bestuderen," zegt hij achteraf over die keuze.

Hij herinnert zich uit die tijd een voorlichtingsavond over sm in Groningen die hij bezocht. "Ik vond het net een vissersvereniging.

Zaten er allemaal lui in van die geblokte shirts achter een tafel. Er was een jongen die graag mensen van hun fiets mepte. Die wilde weten of dat ook sm was."

Achteraf vindt Van der Wal dat hij veel te veel tijd gestoken heeft in het maken van werk dat nu de toets van zijn kritiek niet meer kan doorstaan. "Voor 1996 heb ik alleen maar rommel gemaakt," vindt hij zelfs.

Daarom houdt hij nu opruiming van zijn onverkochte oude werk, want de verkoop daarvan is altijd uiterst moeizaam gegaan. "Wat heb je er aan als je zolder vol met eigen werk staat", vraagt hij zich af. Via kunstveiling.nl weet hij zo voor menig werkstuk een nieuwe eigenaar te vinden.

Ze gaan weg voor prijsjes van rond de €200 en vaak brengt Fred de werken zelf naar de nieuwe eigenaar. Dat leidt vaak tot leuke contacten. "Dan kun je wel zeggen dat ik zo de markt voor mijn eigen werk kapot maak, maar voor mijn werk is er gewoon geen markt. Dus is er ook niets te vernielen."

Soms gaat echtgenote Bernadine de opruimzucht van haar man te ver. Daarom biedt ze soms mee en zo lukte het haar onlangs om voor € 1000 een serie van acht schilderijen van Fred te kopen. "Ik vond dat die absoluut bij elkaar moesten blijven," zegt ze. Drie jaar geleden keerden Fred en Bernadine terug naar Friesland.

In Frankrijk moest er voortdurend geklust worden aan de boerderij, in Sint Anne is er weer de rust en de tijd om te schilderen. Fred is zo een maand bezig met een schilderij. Een aantal van de werken die de afgelopen tijd zijn ontstaan, is in mei en juni te zien in NewYork.

Fred is al vanaf het begin van zijn loopbaan lid van het Amsterdamse kunstgenootschap Arti et Amicitiae dat een uitwisselingsprogramma heeft met een vergelijkbare Amerikaanse organisatie, The Salmagundi.

Aan de Fifth Avenue hebben die een pracht van een gebouw waar de leden van Arti vanaf 14 mei hun werk mogen tonen onder de titel ‘Dutch Scenes’. Fred stuurt een aantal portretten van Bernadine in en een paar zelfportretten.