In februari ging 'Bienvenue chez les ch'tis' in Frankrijk in première, en van de ene op de andere dag brak de ch'timanie uit. Het noorden van het land, altijd als doods en lelijk gezien, werd een hippe streek. Journalisten trokken erheen met toeristen in hun kielzog, die zich in het frietkot de patat goed lieten smaken. Het woord biloute (iets als 'maat' of 'klojo') schijnt inmiddels ingeburgerd te zijn.

De film werd een enorm succes, wat niet zo verrassend is voor zo'n Asterix-achtige komedie vol regiohumor. Hij groeide uit tot de op een na best bezochte film van Frankrijk, met 20,3 miljoen bezoekers. Enkel 'Tita-nic' deed het beter.

Monsieur Philippe Abrams (Kad Merad), directeur van een postkantoor in het warme Zuiden, wordt voor straf overgeplaatst naar Bergues, in Nord Pas de Calais. Zijn vrouw Julie, toch al wat depressief, valt bijna dood van schrik als ze erachter komt. Een oom, die als kind in die streek gewoond heeft, vertelt horrorverhalen over hoe primitief de mensen er zijn en wat een bittere poolkou daar

heerst. Een soort Het Bildt, kortom - want zo'n film had ook makkelijk over Friesland gemaakt kunnen worden, als er Friese filmmakers zouden zijn met zelfspot en vrolijke invallen.

Abrams vrouw en zoon blijven in het Zuiden wonen, Philippe zal wekelijks heen en weer moeten rijden. De baan is ten slotte maar voor twee jaar. De eerste ontmoetingen zijn weinig hoopgevend: Philippe kan het Picardisch (ook wel: Ch'ti) van medewerker Antoine (Dany Boon, ook schrijver en regisseur van de film) amper verstaan. De bitse moeder van Antoine - hij woont nog bij haar thuis - maakt het er niet plezieriger op.

Hoe het verder loopt, ligt voor de hand: al vrij snel leert Philippe dat het in het kleine stadje hartelijk en gezellig is. De wat onbeholpen figuren die op het postkantoor werken, hebben allemaal wel iets, de tragisch verliefde Antoine, die tevens het plaatselijk carillon bedient, voorop. Philippe komt er zelfs achter, waarom de postbode altijd smoor is.

Alleen voor zijn vrouw houdt hij verborgen hoe het er is, want zij wil vooral sombere verhalen horen. Als ze op een dag poolshoogte komt nemen, zetten de bewoners een barbecue en logeerpartij in elkaar, die van de idiote karikaturen aan elkaar hangen. De film is wat aan de lange kant omdat een aantal dingen vaak terugkomt, maar hij laat een aangenaam soort verlangen na naar deze stad, deze mensen en het veilige, vertrouwde geluid van het carillon.

ASING WALTHUIS