Voor veel Stannebuursters was en bleef hij meester Bloembergen, al was hij al hij zo'n 28 jaar gepensioneerd als leraar aan de middelbare school De Foorakker in het dorp. Op 27 oktober overleed oudleraar Pieter Bloembergen. Hij is 89 jaar geworden.
Bloembergen was een echte Bilkert, zo zegt zijn jongste zoon Tom. "Hij was honkvast, hield van het land en was voorvechter van meertaligheid. Hij hield wel van het grove en directe in het Bildtse taalgebruik, al bediende hij zich er niet van, Hij was fatsoenlijk en beleefd."
Geboren als oudste kind in een humanistisch gezin van drie in Vrouwenparochie had hij een onbezorgde en gelukkige jeugd. Vader was melkrijder en moeder bestierde het huishouden. Hij koh goed leren en die gelegenheid kreeg hij ook. Na de ulo in Sint Annaparochie ging hij naar de kweekschool in Leeuwarden.
De Tweede Wereldoorlog bezorgde Bloembergen een dal in zijn geluk, beschrijft zijn zoon. Zijn vader zat ondergedoken in huis - soms achter in het veld, in de turfbult in het hok of thuis onder de trap achter de dubbele wand.
Toch pakte een politieman hem in 1944 en werd hij alsnog te werk gesteld in de buurt van Hannover. "Die gebeurtenis vormde hem. Een paar weken geleden zei hij dat nog tegen mijn zoon. In het kamp zaten ook goede Duitsers. Hij leerde er dat het leven niet zwart-wit is, maar dat er altijd meerdere kanten waren. Ons (Bloembergen en zijn vrouw Fook kregen vier kinderen, red.) leerde hij om niet haatdragend te zijn."
Meester Bloembergen liep in pak. Altijd. Niet om gezag te willen uitstralen, maar omdat hij daar een goed gevoel bij had. Gezag had hij wel. "Hij sprak leerlingen actief aan als de norm werd overtreden", herinnert oud-collega Dick Nauta zich nog goed. Nauta
en Bloembergen waren meer dan collega's. Na het pensioen van Bloembergen hielden ze nauw contact.
In de vele besturen waarin hij jarenlang actief was (Plaatselijk Belang, Stichting De Waaie, Bildtse Bank, Kaatsferenin§ St.-Anna) kwam zijn natuurlijk overwicht ook naar voren. "Een vriend zei me dat hij eens uren had vergaderd over een voorstel van mijn vader. Aan het einde van de lange avond gebeurde het zoals Bloembergen het vanaf het begin van de avond wilde. Die vriend had achter z'n oren gekrabd hoe dat nou kon."
Bloembergen werd veel gevraagd om toespraken te houden. Eerst bij feesten, bruiloften, later bij begrafenissen. "Dat deed hij heel smeuïg", weet Nauta. Zoon Tom: "Na zijn dood kwam ik schriften tegen met honderden genummerde stukjes tekst met waargebeurde verhaalties. Hij schreef erbij wanneer hij welke had gebruikt. Hij reisde de wereld niet rond, maar genoot juist van verhalen van dichtbij."
Zoon Tom omschrijft hem vooral als betrokken en trouw. "Zo'n 24 jaar voer ik de wereld rond als kapitein en elke week kreeg ik een brief van mijn vadér. Hij schreef over wat er was gebeurd, met de familie en in het dorp. In de envelop zaten krantenknipsels uit de Bildtse Post en de Leeuwarder Courant over onderwerperr waarvan hij dacht dat ze me interesseerden. Dan kwam ik thuis en wist ik soms meer dan mijn kameraden."
Bloembergen kampte na z'n tachtigste met parkinson. "Hij schaamde zich voor de verschijnselen van de ziekte", weet Nauta. "Piet was niet meer de oude Piet en hij kon dat maar lastig accepteren. In zijn leven gaf hij liever hulp dan dat hij die kreeg. En ja, eigenwijs was hij wel." Zoon Tom: "Hij wilde op een gegeven moment nergens meer heen. Hij was zijn decorum kwijt. Maar hoewel zijn wereld kleiner werd, raakte hij niet in een isolement. Het verbaasde me altijd hoeveel mensen er bij hen over de vloer kwamen." De verklaring is ook logisch, zegt zijn zoon even Iater. "Hij interesseerde zich oprecht voor de ander."
MARSCHA VAN DER VLIES
