Weer niet de goede schoenen aan. Het overkomt me nog steeds bij klussen die zich op het platteland afspelen.

Heb ik een intervieuw, bijvoorbeeld over de Bildtse Aardappelweken en ja hoor,weer te mooie laarzen aangetrokken; Net nieuw, veel te smetteloos. En dan, de wandeling die was te verwachten: over een glibberig weggetje, laverend tussen grauwe blokken klei. De steelse blik van boer Piet. "Zullen we maar niet verder?" En dan ik, manhaftig: "Nee hoor, loop maar door."

Al meer dan een decennium ben ik bezig met mijn integratie, maar ik blijf ontmaskerd worden als import-mevrouwtje. Met haar hakjes. En die tas. En die 'R'. En die laarzen dus.

Er zijn perioden dat ik undercover ga en volledig met het Friese versmelt. Dan voel ik, ontwortelde, me hier ineens echt thuis. Allemaal schijn. Ik kom uit het bos, ik ben niet van de klei.

Nou maakt me dat doorgaans niets uit. Dat ik de Utrechtse Heuvelrug ben afgedaald, daar heb ik nooit spijt van gehad. Ik maakte een nieuw begin. Dat kan. Overal en altijd. Een mens is vrij. Heb vertrouwen.

Er is hier in het noorden maar een plek waar ik wel echt thuis zou willen horen. Op Het Bildt. Die verte. die dijk, die wijdsheid - hoorde het maar bij mijn roots.

Als ik de dijkbewoners relaxed op hun erven rond zie scharrelen, de Bildtse schooljeugd kwebbelend tegen de wind in zie trappen en wanneer ik met boer Piet over zijn land stap en zie hoe hij ontroerd raakt bij het vooruitzicht dat deze zomer de aardappelplanten weer zullen bloeien - dan zou ik het liefst de dijk bij Zwarte Haan op klauteren, mijn armen spreiden en tegen de wind brullen: 'Ik ben een Bilkert!'

Maar een echte Bilkert, zou zoiets theatraals natuurlijk nooit doen. Die gnuift om dat soort fratsen. Het is beter om mijn gedroomde Bilkertschap bescheidener in te zetten. Met vieze laarzen. Eindelijk thuis.