Leeuwarden, 31 januari 2014

Sannemaj Betten op poëzieontbijt

Sannemaj Betten verrast de bezoekers in De HarmonieMet een poëzieontbijt in De Harmonie werd in Leeuwarden de Poëzieweek geopend en de landelijke Gedichtendag gevierd. De piepjonge slam-dichteres Sannemaj Betten uit Sint Jacobiparochie deed monden openvallen.

KIRSTEN VAN SANTEN


Het is een modern fenomeen: de overtuiging dat poëzie moet swingen, moet klinken, een twee-eenheid met muziek moet vormen. Poëzie bedrijven behelst in deze opvatting niet alleen het schrijven, maar is ook een voordrachtskunst, een performance. Het moet vlot en met eadans, dreigend of juichend. Dichtkunst nadert zo het theater.

Tijdens het jaarlijks terugkerende poëzieontbijt in stadsschouwburg De Harmonie liet de populaire Utrechts-Twentse dichteres Ellen Deckwitz zien hoe dat moet - voordragen op die 'nieuwe', laten we maar zeggen (het klinkt al meteen oubollig) eigentijdse manier. Een manier die jonge mensen boeit, naar het schijnt. En dat was ook het geval.

Deckwitz intrigeerde. Ze speelde met haar stem, versnelde en vertraagde, fluisterde en mopperde, liet lange stiltes vallen die nergens pijnlijk werden, en gaf haar teksten met dit alles extra gewicht. Ze had de lachers op haar hand met haar wat duistere beslommeringen over jong zijn, de liefde, het leven en de dood.

De leerlingen van gymnasium Beyers Naudé, die onder aanvoering van een gepassioneerde lerares Nederlands in groten getale naar het ontbijt waren gekomen (leve de Cultuurkaart), lachten om haar gedicht 'Brief aan mijn ouders', over een kind dat heeft besloten van zijn ouders te scheiden. Immers: "Als jullie het kunnen, dan kan ik het ook."

Jammer was wel dat Deckwitz in een valkuil trapte waar menig artiest die in Friesland optreedt, intrapt. Ze was verrast door de bedeesde reacties van het publiek en benoemde dat ook heel expliciet.

"Hier was ik voor gewaarschuwd." En, cynisch: "Oh heerlijk Friesland. Wat heerlijk. Het deugt hier." Om vervolgens een prachtig gedicht over een reis naar de bodem van haar tas voor te dragen. Jammer van die flauwe opmerkingen. Stilte kan op concentratie duiden. En kom op hé, het was half negen 's ochtends.

Dat poëzie uiteindelijk gewoon om taal draait, liet Sannemaj Betten zien, de achttienjarige slam-dichteres uit Sint Jacobiparochie, die de ene na de andere poetry slam-wedstrijd voor poëzieperformers wint. Zaterdag staat ze in de landelijke finale in Utrecht. Tijdens het poëzieontbijt droeg ze de drie gedichten voor: 'Hartstocht', 'Roestvrij' en 'Vanillegeur en brandnetels'. En dat deed Sannemaj - blond, staartje, dun, grijze kleren - op overrompelend eenvoudige en ontwapenende wijze.

Dit is was ze deed: ze liet de tekst voor zichzelf spreken. Ze sprak de woorden duidelijk uit, met het hart op haar tong, maar nergens gemaakt. Als ze het dit weekeinde in Utrecht ook zo aanpakt, zal ze wel eens hoge ogen kunnen scoren.

Bron: Leeuwarder Courant